موضوع تمرکز و عدم تمرکز از موضوعاتی است که در تاریخ آموزش و
پرورش محل بحث و منازعه علمای تعلیم و تربیت و خط مشی های آموزشی بوده
است. تاریخ یک صد ساله ی اخیر، یعنی قرن بیستم، خود به تنهایی نمایانگر آن
است که بسیاری از نظام های آموزش با مسئله ی تمرکز و عدم تمرکز دست به
گریبان بوده اند. تحلیل ادبیات پژوهشی موضوع، این نکته را روشن می کند که،
بودن در یکی از دو قطب متمرکز و غیر متمرکز یا حتی قرار گرفتن بر روی طیفی
از تمرکز و عدم تمرکز یک امر مدیریتی است و مبتنی بر نوع مدیریت ی،
اجتماعی و جهت گیری های ایدئولوژیک دولت ها است. هر یک از نظام های تصمیم
گیری دارای مقتضیات و معایب و مزایای خاص خویش هستند. نظام دوره متوسطه
ایران دارای مشخصات متمرکز است و اغلب در پاسخ به مشکلات این نظام به دنبال
احیای نظام غیر متمرکز هستند. وقوع این پدیده، یعنی عدم تمرکز در ساختار
نظام آموزشی در مولفه های گوناگونی نظیر تصمیم گیری، ساختار اداری، مالی و
. صورت می پذیرد. پژوهش حاضر بعد از بررسی تمرکزگرایی و تمرکز زدایی، به
تجربیات کشور ایران و آمریکا در این زمینه میپردازد.
این مقاله ضمن معرفی پاره ای از عوامل مؤثر در پیدایش زمینه های جدید در حوزه ی آموزش و پرورش در آینده، پیش بینی از آینده برنامه ریزی دوره متوسطه ارائه کرده است. از عوامل بسیار مهم می توان به گسترش فناوری در آموزش و پرورش در سطوح متوسطه و عالی اشاره کرد که آموزش و پرورش کشور را با موضوعات و اهداف جدیدی مواجه می سازد. این مقاله با در نظر گرفتن اینکه تغییرات و آینده برنامه ریزی درسی وابسته به تغییرات اجتماع می باشد، نوعی پیش بینی درباره ابعاد برنامه ریزی درسی دوره متوسطه را هدف خود قرار داده است. بدون شک با به وجود آمدن شکل بندی های جدید در جامعه، برنامه های درسی و تربیتی نیز شکل های جدیدی خواهند یافت. بنابراین برای پاسخ به سوال آینده برنامه ریزی درسی دوره متوسطه چه خواهد شد؟، ابتدا پیش بینی در مورد این سوال به طور اعم در مورد جامعه و پیشرفت های احتمالی بر اساس آنچه که هم اکنون وجود دارد، انجام گرفته و بر اساس آنها رخ دادهای آتی تعلیم وتربیت و تعدادی از اجزائ برنامه ریزی درسی مورد بحث قرار گرفته است.
درباره این سایت